Indonesie, Lembeh 2008
|
Alweer naar Lembeh? YES, Alweer! Is
een derde keer een stukje in het krantje dan nog wel de
moeite kan je denken. Natuurlijk wel. Ten eerste een beetje
reclame maken voor Rob, ten tweede jullie een beetje jaloers
maken en ten derde is het een leuk platform voor een paar van
m’n foto’s (meer op
www.diverosa.com).
Alweer naar Lembeh en dat is natuurlijk
niet voor niks. Divers Lodge Lembeh is voor ons de ultieme
vakantie. Voor Rob & Linda staan de gasten voorop. En dat is te
merken. Het resort is bij uitstek kleinschalig. Qua huisjes dan,
dat zijn er nu zes. Wel zo’n 40 m/v personeel om het je naar de
zin te maken, waaronder een paar van de beste duikgidsen van
Lembeh Strait. Het resort voldoet aan al onze
‘basis’eisen. Een ruime lichte kamer met warm water, veel
privacy en een fantastisch uitzicht. Goed eten (ook voor onze
vegetariër), ‘s morgens een uitgebreid ontbijt en ’s avonds een
gevarieerde en overvloedige maaltijd. ’s Middags een lunch aan
boord, naar keuze tussen de twee ochtendduiken of erna. En later
op de middag een lekkere snack, mocht je niet in de buurt van
het restaurant zijn, krijg je ‘t bij je cabin bezorgd. Verder
een bibliotheek (wel lezen niet ruilen, Rob is zuinig op z’n
boeken), vrij internetgebruik en ook de was zit bij de prijs
inbegrepen. |
Verder vooral veel vrijheid. Je kan, in
overleg met de eventuele andere gast(en) van je boot, zelf
bepalen wanneer je weg wilt, hoe laat je wilt ontbijten en
hoeveel duiken je wilt maken. En ook zelf aangegeven waar je
wilt duiken of soms zelfs wat je wilt zien. Uiteraard binnen de
grenzen die de natuur ons oplegt. Harlequin shrimp en Blue
ringed octopus waren daar weer niet bij. Wel ging een andere
wens van me in vervulling: de Coleman shrimp. Te zien bij dit
artikel. Knap werk Atu! Volgende keer een paartje ;-)
Verder is er, overigens zoals steeds meer,
Nitrox ter beschikking en zijn ze zonder problemen bereid om ’s
avonds voor 1 persoon weer ‘even’ heen en weer te varen naar de
Strait zelf. Het resort zit op het meest zuidelijke puntje van
Lembeh. En dan het duiken natuurlijk. Niet meer dan
4 gasten per boot, een gids per koppel en gaan met die banaan.
Niet dat je nu meteen alles wat je geleerd hebt overboord moet
gooien, maar laat ik het zo zeggen: niemand vraagt met hoeveel
bar je weer aan boord komt en aan maximale duiktijden doen ze
ook niet. Bovendien zijn ook volle rolletjes geen enkel beletsel
meer om te lekker door te duiken, voor zover het dat al ooit
was.
|
|
 |
||
|
Trouwens, ook aan boord gaat de service
gewoon door. Je setje wordt in elkaar gezet, je wordt er in
geholpen, je vinnen etc. worden aangegeven en waarschijnlijk
willen ze je ook nog wel overboord gooien als je dat zou vragen.
Na afloop van de duik tillen ze je setje eruit als je dat wilt
en staan ze klaar met een kop thee, koffie of frisdrank (en dat
eeuwige water). En, en dat valt bij anderen weer erg goed, een
jerrycan met zoet, warm water en een handdoek staan klaar. Het
water mag dan wel ca. 28 graden zijn, na ruim gemiddeld ruim 1,5
uur duiken hebben sommigen het toch wat koud.
Over het duiken op Lembeh bestaat één
misverstand. Het zou volgens sommigen alleen maar zwart zand
zijn met slecht zicht en een hoop troep op de bodem. Je ziet
alleen klein raar spul dat je als je thuis komt in geen enkel
boek kan vinden. Klopt in zoverre dat dat wel is wat Lembeh zo
uniek maakt en waarvoor wij er heen gaan. Maar er is meer. Al in
de Strait zelf is het zand aan de eilandkant al bijna wit is in
plaats van zwart. Goed, het zicht is er nog steeds geen
De buitenkant van het eiland wordt al veel meer wand, veel koralen met meer kans op grote vis. Overigens niet in het windy seizoen. Voor de echte die-hards is er ook nog Batu Kapal op de noordpunt van het eiland. |
Prima zicht, prima stroming ;-) ook
kans op groot spul en plaatselijk mooie koralen. Daar zijn we
echter dit keer niet geweest, we hadden ten slotte maar 12
dagen.
Andere dingen liggen moeilijker. Je zou
toch denken: Lembeh, Hairy frogfish! Maar alles heeft blijkbaar
zijn tijd en daar was het duidelijk geen tijd voor. Na veel
zoeken 1 keer een wat verfomfaaid haarballetje gevonden waarvan
ik eerlijk gezegd dacht ‘was dat het nu ook alweer? Om een paar dagen daarna op een meter of 5 nog een keer tegen een prachtige witte op te zwemmen. Het kost(te) overigens nog al wat moeite iedereen ervan te overtuigen dat het echt een hairy was, hij was nl. nog kaal ook. |
|
 |
||
|
En uiteraard, in Indonesië is niets simpel. Dus om het nog
moeilijker te maken: voor die Hairy frogfish moet je niet naar
Hairball en voor zeepaardjes dit keer echt niet naar Kuda Laut
(zeepaardje in het Bahasa). Voor de rest is het gewoon een
kwestie van goed communiceren met de gids. Hij kan echt niet
raden dat ik uit m’n dak kan gaan van een Allied cowrie of
alweer een of andere garnaal. Iedereen komt toch voor de Pygmee
seahorse, Rhinopias en de Mimic octopus? En een goede buddy meenemen helpt ook. Twee zien meer dan één. Toen we afscheid namen van Atu na de laatste duik en hem zeiden dat ‘ie echt een fantastische gids was zei ‘ie tegen Sanne: ‘But you’re sometimes better’. Ja hoor Atu, erg aardig, maar soms wel, meestal niet; zelfs zij niet. |
Nog een tip: Nitrox is wel zeer aan te
bevelen. Dat gescharrel op het zand klinkt als een soort
snorkeltour, maar dat is het niet. Veel duiken zijn lang en diep
en ook met Nitrox moet je je computer goed in de gaten houden.
Coleman shrimp, Rhinopias, Flamboyant cuttlefish, het zit
allemaal onder de Bovendien wordt je ook nog eens opgehouden
door allerlei andere interessante dingen die je tegen komt en
het fotograferen komt je duiktijd ook niet echt ten goede.
Conclusie: Lembeh? Doen! Lekker laten
verwennen, lekker relaxed duiken en veel dingen zien die je
(bijna) nooit ergens anders ziet. Wij gaan zeker nog weer een
keer terug. Tot aan de waterkant. Rokus |
|
 |
||
| terug naar reisverhalen | ||
.