Filippijnen, Cebu 2007

Hoe konden wij toen we boekten nou weten dat Sander Willem & Jeanette ook al het Magic Island Dive Resort had aangesmeerd? En dat terwijl hij er zelf nog niet eens geweest is! En wat moet ik nu schrijven? Al het (zee)gras is natuurlijk al voor mijn voeten weggemaaid. Ik zal maar gewoon doen of er nog geen clubleden zijn geweest; misschien kom ik wel tot heel nieuwe inzichten. Dus open minded naar Cebu. Het is even reizen, (28 uur van deur tot deur en dan nog maar net tijd om op KL twee flessen whisky te scoren) maar dan ben je ook ergens. En daar meteen het eerste verschil met W&J. Werden zij namelijk nog gastvrij ontvangen door Arie & Desirée, wij niet. Die waren er helemaal niet! Wij op vakantie, zij op vakantie. Sterker nog, behalve een deel van de staf was er helemaal niemand. Heerlijk, een heel resort voor ons eige! Een paar relaxte dagen volgden. Beetje duiken, eten, slapen en na twee weken weer naar huis. Als je wilt is er echt niks meer van te zeggen. Super, zeker als je enigszins gestresst op vakantie gaat. Veertien dagen niet meer dan 50 meter aan een stuk gelopen.		Van huisje naar restaurant, naar duik-shed en weer terug. 14 dagen geen poot buiten het resort gezet, al hebben we het overwogen. Uiteraard hebben we niet 14 dagen lang een privé resort er op na gehouden. Na een paar dagen begonnen de gasten binnen te druppelen, waren ook Arie en Desirée weer terug en werd de staf op volle oorlogssterkte gebracht. Kerst kwam er tenslotte aan en dan zit ieder zichzelf respecterend resort vol, dus Magic Island natuurlijk ook. De andere gasten waren goed te pruimen. Natuurlijk zitten er altijd dwazen bij, maar in dit geval was ik dat zelf. Verder maak ik aan kerst geen woorden vuil, sommigen van jullie kennen me al langer. Het eten dan maar: Ook daar kan ik kort over zijn. Het eten is meer dan goed. Ook voor Sanne werd iedere avond door Fred, de kok, een prima maaltijd neer gezet. Zelfs Sanne is er van aangekomen, dus over mij hebben we het maar niet. Jammer ook dat er tegenwoordig zo veel gezeur is over het gewicht van bagage, slavernij en meer van dat gedoe. Anders hadden we Fred zeker mee naar huis genomen.
Houden we het duiken over, daar kwamen we tenslotte voor. Daar valt nog wel wat over te zeggen. We waren natuurlijk al eerder op de Filippijnen en ongewild ga je toch vergelijken. En Cebu komt er goed af, als je tenminste van klein spul houdt. Natuurlijk hebben we een enkele haai gezien, schildpadden, wat barracuda’s en de grote scholen sardines zijn een attractie op zich, maar wij hangen veelal met onze neus naar de wand. Inderdaad, veel wanden, allemaal niet al te ver varen, meestal max. tien minuten tot hooguit een kwartiertje. De wanden zijn afwisselend begroeid met zachte en harde koralen, plaatselijk gorgonen en vaak zweepkoralen en alles wat daarbij hoort. Meestal begin je de duik op dik in de twintig meter om daarna langzaam omhoog te pruttelen. Geen maximum duiktijd, geen opdringerige dive-master, dus lekker je eigen ding doen. Gemiddelde duiktijd ca. 1 uur en twintig minuten, niet één onder het uur. Dat hou je wel 14 dagen uit, zeker in afwisseling met Pescador en, ’s avonds, het huisrif.		Pescador is een plek apart en een van de bekendere duikstekken van de Filippijnen. Een eilandje op ca. een kwartiertje varen dat een heel klein beetje Sipadanachtige gevoelens oproept, een slope aan de zuidkant en verder wanden tot ver voorbij de absolute ‘weg is weg diepte’. Veel sponzen en zachte koralen, frogfish en met name ’s avonds een veelheid aan klein grut. Bij voldoende animo behoort namelijk ook een nachtduik op Pescador tot de mogelijkheden. Ik heb nog nooit zoveel garnaaltjes me aan zien staren.  Wat bij ons echter de hit van de vakantie was is het huisrif. Goed, je moet ervan houden om zeer ondiep over het rif te krabbelen. Zeker met laag water lag je het eerste stuk soms met je tank boven water. Daarna werd het dan wat dieper om uiteindelijk een heel eind van het resort op vijf meter diep over de rand te duiken. Bij hoog water was het overigens wel een stuk beter en was het zelfs vlak voor de deur al gauw twee meter diep.
Maar in die paar meter water op dat dode rif zit alles wat je als macroliefhebber nodig hebt. Veel naaktslakken, tot en met spanish dancers aan toe, zeepaardje, reptilian snake-eel, cockatoo waspfish, heel veel verschillende schelpen, garnaaltjes, longhorn cowfish, porceleinkrabbetjes, murenen,  frogfish, allerlei soorten zee-egels, soms met krabbetjes er in, schildpadden, zeeslangen, te veel om op te noemen. Meestal ruim 1,5 uur in het water gelegen. Elke nacht weer nieuwe dingen. En dan bedoel ik ook echt nieuw. Kortom, alleen al voor het huisrif moeten we absoluut nog een keer terug. Ook ontdekten we op het huisrif mandarijnvisjes. Ze hadden ons al verteld dat ze er zaten, maar als je mandarijnvisjes wilde zien werd er een bootduik gepland naar –juist- Mandarin Point. Je vertrekt als het nog licht is en gaat als het gaat schemeren te water. De altijd kundige en attente gids zoekt een plekje voor je bij een hoop dood koraal en het wachten begint. Indien er meerdere gegadigden zijn wordt je verdeelt over meerdere hoopjes, zeker als er van dat fototuig bij is.		We zijn er twee keer geweest. De eerste keer deden meerdere paartjes dat wat van ze werd verwacht: sex on the reef. Ik heb ondanks dat je geen licht mag maken en je dus ‘op goed geluk’ scherp moet stellen nog wat foto’s weten te maken. Bovendien heb je per paartje maar 1 kans. Sanne werd echter door de flitser dan zo verblind dat er daarna niets meer van te zien was. En het gaat al zo snel. Dus een week later een tweede keer. Ondertussen was het volle maan geworden en ik weet niet of het daar aan lag of dat ze me herkenden van de week ervoor, maar na één paartje was het feest meteen over. Het blijft natuur, maar ook een aanrader.  Terugkijkend op een zeer geslaagde vakantie hebben we besloten zeker een keer terug te gaan; maken we alleen nog maar nachtduiken. En hebben we nog meer tijd om te eten.  En voor meer foto’s verwijzen we jullie naar onze website: Diverosa: Cebu 2007   Rokus
terug naar reisverhalen

.